@article {
author = {ghorbani, Mahdi},
title = {وحدت‌گرایی و کثرت‌گرایی؛ دو جریان اصلی در تاریخ فلسفه سیاسی},
journal = {معرفت سیاسی 10/پاییز و زمستان 92},
volume = {5},
number = {2},
pages = {47-68},
year  = {2014},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2008-4366},
eissn = {8391-2980},
doi = {},
abstract = {Political systems can be divided into monist and pluralist systems in terms of their inclination towards monism or pluralism. In the field of politics, monism refers to those thoughts which concentrate on the centralization of authority and considers that only the state has the right and decision to rule. On the contrary, pluralism concentrates on the diversity of power resources and on distributing power among the competing groups. Throughout history, these two ideological-political trends have been supported by political philosophers, and each trend offers certain evidence to support its views. Apparently, there may be very few political philosophers whose thought cannot be discussed within the frame of one of these two trends, in spite of the degree of the attachment of each of these thinkers to these trends. However, these two trends can be equally criticized. In fact, these two approaches have gone to extremes, and so they face challenges in thought and practice. With their sound understanding of these challenges, contemporary Muslim philosophers have taken influential steps to eliminate these challenges, make use of the strengths of these two trends and avoid their weaknesses, and introduce the idea of monism along with political plurality.},
keywords = {political monism, political pluralism, political philosophy, },
title_fa = {وحدت‌گرایی و کثرت‌گرایی؛ دو جریان اصلی در تاریخ فلسفه سیاسی},
abstract_fa ={نظام های سیاسی به نظام های وحدت گرا و کثرت گرا تقسیم می شوند. وحدت گرایی در حوزه‌ی سیاست در مورد اندیشه هایی به کار می رود که بر تمرکز قدرت سیاسی تأکید کرده و حق حاکمیت را منحصر به دولت و اراده آن می داند. در مقابل، کثرت گرایی بر تنوع منابع قدرت و توزیع آن میان گروه های رقیب اصرار می ورزد. در طول تاریخ، این دو جریان فکری ـ سیاسی، طرفداران زیادی در میان فیلسوفان سیاسی داشته، و هر کدام برای اثبات دیدگاه خود، استدلال های گوناگونی را بیان کرده اند. به نظر می رسد، کمتر فیلسوف سیاسی را می توان یافت که اندیشه های او در چارچوب یکی از این دو جریان قابل طرح نباشد. با این حال، هر دو جریان به یک اندازه قابل نقد بوده و هر دو راه افراط در پیش گرفته اند. همین امر آنها را با چالش هایی در ساحت اندیشه و عمل مواجه کرده است. فیلسوفان معاصر اسلامی، با درک درست از این چالش، در جهت برون رفت از آن گام های مؤثری در بهره مندی از مزایای این دو جریان و پرهیز از معایب آنها برداشته و اندیشه وحدت در عین کثرت سیاسی را مطرح نمودند.},
keywords_fa = {فلسفه سیاسی ,وحدت‌گرایی سیاسی ,کثرت‌گرایی سیاسی ,},
url = {https://siyasi.nashriyat.ir/node/101},
eprint = {https://siyasi.nashriyat.ir/sites/siyasi.nashriyat.ir/files/article-files/03.pdf}
}