@article {
author = {, Hamzeh ali},
title = {دموکراسی و اخلاق لیبرالی},
journal = {معرفت سیاسی 12، پاییز و زمستان 1393},
volume = {6},
number = {2},
pages = {103-126},
year  = {2015},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2008-4366},
eissn = {8391-2980},
doi = {},
abstract = {Democracy calls for tact and diplomacy and rejection of despotism whitin the framework of a triple side; legalism, political participation and supervision. The mentioned goal, based merely the on the triple side, seems far-reaching. The pages of history reveal the black record of democracy. Weakness or, in other words lack of, the fourth side, i.e morality, has made democracy, which apparently has a human nature, devoid of the sense of humanity. The fact is that democracy is proposed by man whose aim is to profit by others' intellectual ability and who acts as a profiteer, and as a selfish and exploitative creature. The attempts made by this creature to take power leads to outburst and contravention of all limitations including the rules of democracy. What makes man approve the characteristics which by democracy enjoys and which somehow correspond to ethical rules is that democracy has developed in as a logical and justifiable ground. But the little-known fact is that most of the schools democracy which advocate are unable to provide such ground for democracy and their claims about democracy-seeking have no signs in social realities. The present paper investigates the mentioned issue by concentrating on liberalism as the great advocate of democracy. The research result shows that liberal rationality cannot contribute to the cultivation and fertility of democracy. In fact, liberalism renders ethical rules invalid by ordering rationality according to humanism, individualism, secularism and profit-seeking and then shows that observing democracy rules only at the times when they are of benefit to man is not reasonable},
keywords = {morality, democracy, liberal rationality and liberal democracy, },
title_fa = {دموکراسی و اخلاق لیبرالی},
abstract_fa ={دموکراسی داعیه دار مردم داری و ضدیت با استبداد در چارچوب اضلاع سه گانه‌ی «قانون گرایی»، «مشارکت سیاسی» و «نظارت پذیری» است. ولی هدف یاد شده با تکیه‌ی صرف بر این اضلاع، دور از دسترس به نظر می رسد. صفحات تاریخ اقدامات سیاه پرشماری از دموکراسی ها را به ثبت رسانده است. آنچه موجب شده دموکراسی با ظاهری انسانی به فرجامی چنین غیرانسانی گرفتار شود، ضعف و یا به عبارت دیگر، فقدان ضلع چهارمی به نام «اخلاق» بوده است. واقعیت این است که دموکراسی با موجودی به نام انسان سروکار دارد که در عین بهره مندی از قوّه‌ی خرد، سودجو، خودخواه و استخدام گر است. افتادن قدرت به دست چنین موجودی از هر طریقی، او را به سمت طغیان و زیر پا نهادن هر محدودیتی، از جمله قواعد محدود کننده‌ی دموکراسی سوق می دهد. آنچه موجب می شود انسانی با این خصوصیات، به تکالیف صادره شده از سوی دموکراسی، که نوعاً همسنخ قواعد اخلاقی هستند، گردن نهد، این است که دموکراسی در یک بستر عقلانی و منطقی موجّه ساز اخلاق کشت شود. تنها در چنین صورتی است که انسان سودجو التزام به قواعد دموکراسی را منطقی خواهد یافت و به محدودیت های آن سر خواهد سپرد. اما واقعیت نه چندان آشکاری که وجود دارد، این است که بسیاری از مکاتب مدعی دموکراسی، از فراهم ساختن چنین بستری برای دموکراسی عاجز مانده اند و ادعاهای دموکراسی خواهانه‌ی آنها در واقعیات اجتماعی مجال بروز پیدا نمی کند.                                               
	مقاله‌ی پیش رو مسئله‌ی یاد شده را در خصوص لیبرالیسم،  به عنوان بزرگ منادی دموکراسی، بررسی کرده است. نتیجه‌ی به دست آمده نامناسب بودن عقلانیت لیبرالی برای کشت و باروری دموکراسی را نشان می دهد. در واقع، لیبرالیسم با ترتیب دادن عقلانیت مبتنی بر اومانیسم، فردگرایی، سکولاریسم و سودگرایی در وهله‌ی اول، قواعد اخلاقی را بی اعتبار ساخته، و سپس التزام به قواعد دموکراسی را جز در مواقعی که برای فرد سودی در میان باشد، غیرمعقول نشان داده است.},
keywords_fa = {اخلاق ,دموکراسی ,عقلانیت لیبرالی و لیبرال دموکراسی ,},
url = {https://siyasi.nashriyat.ir/node/127},
eprint = {https://siyasi.nashriyat.ir/sites/siyasi.nashriyat.ir/files/article-files/6_7.pdf}
}