@article {
author = {ghorbani, Mahdi},
title = {وحدت‌گرایی و کثرت‌گرایی در فلسفه‌ی سیاسی متعالیه},
journal = {معرفت سیاسی 18، پاییز و زمستان 1396},
volume = {9},
number = {2},
pages = {29-48},
year  = {2018},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2008-4366},
eissn = {8391-2980},
doi = {},
abstract = {Monism and pluralism are among the important issues in the history of political philosophy, and the tendency of political philosophers towards any of them can affect all the aspects of their political philosophy. Throughout history, political philosophers have presented various different views on these two issues. Sadr al-Muta’llehinn’s position in the history of Islamic philosophy urges us to examine this issue in the transcendent philosophy. Political philosophers sometimes adopt an extreme approach to monism and pluralism and sometimes, however, they take a moderate position moderation, which is referred to as moderate monism and pluralism. The proponents of extreme approach to monism deny plurality and the supporters of extreme plurality deny monism, whereas adopting a moderate approach strikes a balance between monism and plurality in the political arena. Sadr al-Muta’hellin adopts a moderate approach to monism and pluralism and emphasizes on the necessity of either of them in political life. Sadr al-Muta’hellin’s approach is based on his principles in existence, man and finality, and stresses the necessity of paying attention to monism and plurality simultaneously. When we review the components of monism and pluralism in transcendent political philosophy, we notice that the moderate approach which he adopts is quite evident and he tries to strike a balance between the components of extreme monism and pluralism},
keywords = {monism, pluralism, moderate monism and pluralism, transcendent political philosophy, },
title_fa = {وحدت‌گرایی و کثرت‌گرایی در فلسفه‌ی سیاسی متعالیه},
abstract_fa ={وحدت و کثرت، یکی از مسائل مهم در تاریخ فلسفه سیاسی است که گرایش فیلسوف سیاسی به هریک از آنها، می تواند در همه ابعاد فلسفه سیاسی ایشان تأثیرگذار باشد. در طول تاریخ، فیلسوفان سیاسی دیدگاه های مختلفی را در مواجهه با این دو مسئله بیان نموده اند. جایگاه صدرالمتألهین در تاریخ فلسفه اسلامی، ما را بر آن داشت تا این مسئله را در فلسفه سیاسی متعالیه بررسی نماییم. فیلسوفان سیاسی، در مواجهه با وحدت و کثرت گاهی رویکرد افراطی در پیش گرفته اند. گاهی نیز در مسیر اعتدال حرکت  کرده اند که از آن، به وحدت گرایی و کثرت گرایی معتدل تعبیر می شود. در رویکردهای افراطی، طرفداران وحدت به نفی کثرت و طرفداران کثرت به نفی وحدت می پردازند. در صورتی که رویکرد اعتدالی بر آن است تا تعادلی میان وحدت و کثرت، در ساحت سیاست برقرار نماید. صدرالمتألهین، با رویکرد اعتدالی با وحدت و کثرت مواجه شده و بر ضرورت هر دوی آنها در زندگی سیاسی تأکید کرده است. رویکرد وی مبتنی بر مبانی ایشان در حوزه هستی، انسان و غایت است که توجه هم زمان به وحدت و کثرت را ضروری می کند. وقتی مؤلفه های مرتبط با وحدت گرایی و کثرت گرایی در فلسفه سیاسی متعالیه مورد بررسی قرار می گیرد، رویکرد اعتدالی در مواجهه با آنها کاملاً مشهود است؛ به گونه ای که وی تلاش می کند میان مؤلفه های مربوط به وحدت گرایی و کثرت گرایی افراطی اعتدال برقرار نماید.},
keywords_fa = {کثرت‌گرایی ,وحدت‌گرایی ,وحدت‌گرایی و کثرت‌گرایی معتدل ,فلسفه سیاسی متعالیه ,},
url = {https://siyasi.nashriyat.ir/node/181},
eprint = {https://siyasi.nashriyat.ir/sites/siyasi.nashriyat.ir/files/article-files/2_12.pdf}
}