@article {
author = {Javadzadeh, Alireza},
title = {هویت ملی و جریان‌های انقلاب اسلامی (نقش هویت ملی ایرانیان در فراز و فرود جریان‌های فکری ـ سیاسی دهه‌ی ‌اول جمهوری اسلامی)},
journal = {معرفت سیاسی 4، پاییز و زمستان 1389},
volume = {2},
number = {2},
pages = {161-183},
year  = {2011},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2008-4366},
eissn = {8391-2980},
doi = {},
abstract = {The periods of intellectual-political trends in the first decade of Iran’s Revolution can be divided into two: the period of active trends during the first three years after the victory of the Revolution which represent the same campaigning trends that existed before the Revolution and these were “Islamic”, “national”, “leftist”, “eclectic”, and “critical of modernity”; the period from 1360 and on in which all trends except the Islamic one, were gradually isolated or dissolved, thus losing their influence in the political arena, or having less influence. In the second period, the political arena was basically under the control of the Islamic trend. These ups and downs, and continuation or isolation are ascribed to the relationship of each of these trends with the elements of Iranian national identity. “Iranianism” (consisting of such components as Persian language, Iranian etiquette, and … particularly political independence) along with “Shi‛ism” were two fundamental and interconnected factors of the Iranian identity after Safavid period. Each of these trends either lasted or was omitted, and isolated depending on the scale of their relationship with and sensitivity to these components of identity.},
keywords = {trend, National identity, Iranianism, independence, Shiism, modernity   , },
title_fa = {هویت ملی و جریان‌های انقلاب اسلامی (نقش هویت ملی ایرانیان در فراز و فرود جریان‌های فکری ـ سیاسی دهه‌ی ‌اول جمهوری اسلامی)},
abstract_fa ={جریان های فکری، سیاسی دهه‌ی اول انقلاب، به دو مقطع قابل تقسیم است: جریان های فعّال در سه سال اول پیروزی انقلاب، که به نوعی ادامه‌ی همان جریان های مبارز قبل از انقلاب می باشند، عبارتند از: «اسلامی»، «ملی»، «چپ»، «التقاطی» و «منتقد مدرنیته»؛ و از سال 1360 به بعد، به جز جریان «اسلامی»، سایر جریان ها به تدریج به انحلال یا انزوا رفتند. قدرت تأثیرگذاری خود را در صحنه‌ی سیاسی از دست داده، یا تأثیرشان کم شد. در این دوره، عرصه‌ی سیاسی عمدتاً در اختیار جریان اسلامی قرار گرفت. علت این فراز و فرود، و بقاء یا انزوا نسبتی بود که هر یک از جریان ها با عناصر هویت ملی ایرانی برقرار کرده بودند. «ایرانیت» (با مؤلفه هایی چون زبان فارسی، آداب و رسوم ایرانی و ... به ویژه استقلال سیاسی) در کنار «تشیع»، دو عنصر اساسی و درهم تنیده‌ی هویت ایرانی پس از دوره‌ی صفویه بوده اند. هر یک از جریان ها به میزان ارتباط و حساسیت نسبت به این عناصر هویتی، باقی یا حذف و منزوی شدند.},
keywords_fa = {استقلال ,تشیع ,جریان ,هویت ملی ,ایرانیت ,مدرنیته. ,},
url = {https://siyasi.nashriyat.ir/node/35},
eprint = {https://siyasi.nashriyat.ir/sites/siyasi.nashriyat.ir/files/article-files/7_0.pdf}
}