معرفت سیاسی

امنیتی‌سازی به مثابه کنش‌گفتاری به معنای فرایندی است که طی آن یک موضوع (موضوع امنیت) از سوی مرجع صلاحیت‌دار (مرجع امنیتی‌سازی) به‌عنوان تهدیدی وجودی برای بقا و ارزش‌های امنیتی معرفی می‌شود (مخاطب) و مستلزم واکنش‌های فوق‌العاده است. این مفهوم اگرچه یکی از نظریه‌های تخصصی مطالعات امنیت است ولی به علت عدم تحلیل از منظر انسجام نظری ضروری می‌نماید آن را پیگیری نماییم. ازاین‌جهت هدف از نگارش این پژوهش پاسخ به این پرسش است که آیا امنیتی‌سازی به‌مثابه کنش‌گفتاری در چارچوب مکتب کپنهاک از انسجام‌نظری کافی برخوردار است تا به‌عنوان یک چارچوب تحلیلی جامع در مطالعات امنیتی به کار گرفته شود؟ آنچه با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی و تفسیر گزاره‌های اسنادی مکتب کپنهاک به نظر می‌رسد این است که به علت ابهام در تعریف دقیق نقش مرجع امنیتی‌سازی و مخاطب، تعارض میان ارکان مختلف و تناقض در برخی از رهنمودها کاربرد عملی این الگو را در تحلیل مسائل پیچیده امنیتی کاهش می‌دهند؛ بنابراین، اگرچه مکتب کپنهاک در ارائه یک چارچوب نوآورانه برای تحلیل امنیتی‌سازی موفق بوده، اما برای تبدیل‌شدن به یک الگوی جامع و کارآمد، نیازمند بازنگری است.